تاثیر آموزش فعالیت محور بر روی یادگیری ساختارهای دستوری توسط دانش آموزان ایرانی اول دبیرستان

در تاریخچه ی آموزش و یادگیری زبان ، روشهای و رویکردهای جدیدی برای از بین بردن مشکلات آموزش دستور زبان بوجود آمد. در بین آنها تدریس زبان فعالیت محور که بر درگیر کردن فراگیران در انجام فعالیت ها تمرکز دارد، تلاش بر این داشت تا فراگیران کارآمدی را برای انجام کارها و فعالیتهای ارتباطی روزمره آماده سازد.مطالعه حاضر تاثیر آموزش فعالیت محور در رشد مهارت دستور زبان و انگیزه ی فراگیران سطح مقدماتی را پس از پیاده سازی tbiمورد مطالعه قرار داده است.برای این منظور، هفتاد و چهار زبان آموزان سطح مقدماتی انتخاب شدند. سطح مهارت آنها از طریق انجام آزمون دستور زبان نلسون مورد ارزیابی قرار گرفت.علاوه بر این، همگن بودن سطح دستور زبان فراگیران با استفاده از آزمون دستور زبان میشیگان به عنوان پس آزمون تضمین شده است. سپس، گروه مورد آزمایش با اجرای فعالیت های مختلف برای حدود پانزده جلسه سی و پنج دقیقه ای از روش آموزش فعالیت محور تدریس داده شدند.گروه کنترل از همان مقدار آموزش دستور زبان، و نه از طریق tbi بهره برده است. در پایان مطالعه، دانش آموزان هر دو گروه با همان آزمون دستور زبان میشیگان در پیش آزمون برای ارزیابی اثر آموزش فعالیت محور بر بهبود مهارت دستور زبان مورد ارزیابی واقع شده اند. داده ها از طریق روش های آماری آزمون t مستقل و t زوج مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که1 ) tbi اثر قابل توجهی بر رشد مهارت دستور زبان زبان آموزان سطح مقدماتی ایران داشت. 2) tbi اثر قابل توجهی در ارتقای انگیزه ی زبان آموزان سطح مقدماتی ایران داشت. مقایسه میانگین نمره ی گروه مورد آزمایش در پس آزمون (25.95 ) با میانگین نمره ی گروه کنترل در پس آزمون (20.46) نشان داد که دو گروه تفاوت معنی داری داشت (p= 0.000 <0.05) و گروه آزمون در پس آزمون بهتر عمل کرد. و با بررسی میانگین انگیزش در گروه آزمایش، این مفهوم را می رساند که سطح انگیزش گروه ازمایش بالا تر رفته است. . از این رو نتیجه گیری شد که آموزش tbi در دستور زبان می تواند به طور موثر برای زبان آموزان ایرانی به ویژه برای بهبود انگیزه آنها استفاده شود.